لیکنه او اوډنه : احسان الله پامیر 

باقي بۀ څوک نۀ وي دنيا کې   ~ غيردالله نه چې موجودبۀ پۀ کې وينه

بالښت دکوره درته راوړه   ~ مړوند مې خپل دی نوريې نۀ درلاندې ږدمه
بام ته پۀ منډه وختمه   ~ يارمې ونه ليدپۀ ژړاراپرېوتمه
باڼه چترۍ سترګوته نيسم   ~ له چترۍ اوري دغمونوبارانونه
باڼۀ دې زماپۀ زړۀ کې خښ شول   ~ اواريې کاږه چې مې زړۀ ونه چوينه
باڼۀ دې غشي دپولادو   ~ داکږې وروځې دې ليندې سوری دې کړمه
باورمې نۀ شي چې بۀ جوړشم   ~ زۀ دکاږۀ اوربل شمال وهلی يمه
باهو مې وؤ پۀ لاس مې نکړۀ   ~ اوس داشنادربارته ځم خالي لاسونه
بخت اوقسمت نه مې زړۀ بددی  ~ نوروته ګل زمادپاره اغزي شينه
بخت بۀ مې هلته رابیدارشي   ~ چې مروراشناپخلاراسره شينه
بخت بۀ مې هلته رابیدارشي  ~ چې دخوبه راته سترګې پورته کړينه
بخت دې پۀ سردی زماياره   ~ سالومې باديووړتاوکړۀ ديدنونه
بخت دې دهېچاکوټه نۀ شي   ~ بخت چې کوټه شي پادشاهان ټکرې خورينه
بخت مرورشونصيب ژاړي   ~ قسمت دغم پۀ جېلخانه کې بندي کړمه
بخت مې له تخته کوزپرې باسي   ~ خدايه زماپۀ بخت دې څۀ ليکلي دينه
بخت مې ياري راسره نۀ کړي   ~ که مې نګين دسلېمان پۀ ګوته شينه
بخته دخدای دپاره ويښ شه   ~ څوک ترقيامته پورې نۀ کوي خوبونه
بخته نمراده چېرې لاړې   ~ يوځلې راشه چې دسيال سره سيال شمه
بدن مې دېګ صورت مې غوښې   ~ اوښکې ښوروابېلتون ترې اورلاندې کوينه
بدن مې وچ لکه رباب دی   ~ زړۀ مې شابازدی اندېښنې پرې غږومه
بدن مې وچ لکه لرګی شو   ~ بېلتون ظالم پۀ وچ لرګي اورلګوينه
بدن يې باغ زنه مڼه ده   ~ نجلۍ وړه ده دخوراک بۀ کله شينه
برالاحال ويلای نۀ شم   ~ مينې دې پټ پۀ زړۀ راکړي دي داغونه
برايې چېرې وې مينه   ~ چې شاليلا دسپينې خولې کړل خيراتونه
برايې ستاکره مېلمه وم   ~ ترسرمې لاندې وؤدپروبالښتونه
بری بۀ خدای ستاپۀ نصيب کا   ~ پۀ توروڅڼومې زيارت جاروکومه
برېتونه تاوکړه خوله مې واخله   ~ پۀ ناتاوکړو برېتوخوله نه درکومه
برېښناپړکېږي ابشارژ اړي   ~ غرونواغوستي بخملي ورېښمين شالونه
بس ده چې موردې قهر وکړ   ~ نامردې تاله مناسب نه ؤ قهرونه
بس ده همدومره جفابس ده   ~ له دې نه زيات پۀ ما غريب مکړه ظلمونه
بس دی له باغ څخه بۀ ووځو   ~ ګنګو ماښام دی مرغۍ شنو ونوته ځينه
بګړۍ بۀ هلته کږه کېږدم   ~ چې پر ميدان باندې غمازوشرموينه
بګړۍ دې ول پرول مزه که   ~ لکه چې زلفې ول پرول مزه کوينه
بګړۍ کږه تړه اشنايه   ~ يوخوښه اېشي بل يې پېغلې خوښوينه
بلبلان ټول پۀ ژړاژاړي   ~ بوراپۀ توره خولګۍ وخواړه ګلونه

بلبل بۀ خدای پۀ ګلو موړ کۀ   ~ غمازه ستانيمګړی نيت مې ژړوينه
بلبل بۀ لاړشي باغ بۀ پرېږدي   ~ خزان دلاسه بۀ ژړادسوزکوينه
بلبل بۀ ولې کوکې نۀ کا  ~ چې يې خپل ګل دبل پۀ لاس کې وليدنه
بلبل پتنګ کله يو رنګ دي   ~ بلبل پۀ ګل پتنګ پۀ اورکړي غورځنګونه
بلبل دزړۀ پۀ غم اخته شو  ~ غوټۍ دخيال سوداکوي دزړۀ دننه
بلبل دګل پۀ څانګه ناست دی  ~ دخزان بادڅخه اوس چوڼکی لرينه
بلبل دګل پر ډنډرناست دی   ~ زړۀ يې سوری ؤ ګل يې سورپۀ وينوکنه
بلبله زړۀ بۀ دې سوری شي  ~ چې دخزان شمال ګلان ورژوينه
بلبله ژر شه ديدن وکړه   ~ خزان ظالم دی رژوي ښايسته ګلونه
بلبلې والوتې چمن ته   ~ توتيانوخوب دبې غمۍ ونښلاونه
بله ډېوه شه راته کېنه   ~ زۀ دې پتڼ ستاپۀ ديدن راغلی يمه
بله شونټۍ دلاس کې مړه شه   ~ چې خانتما ځان ته دې فکر شي مينه
بلې لمبې مې له زړۀ خېژي   ~ که څوک تودېږي زما خواله دې راځينه
بنديان بۀ خدای له بنده خلاص کي   ~ غمازه ستا بې ورخه کړۀ ماژړوينه
بندي خانې لره مې بيايي   ~ ترخدای مې ځارکئ بندې ياربۀ ووينمه
بندي خانې لره مې راشه  ~ دزولنو بۀ مې شرنګی وي دربۀ شمه
بنګړي مې ستا پۀ کټ کې مات شول   ~ که مېړنی يې اوس مې ډک کړه مړوندونه
بنګړي مې وؤ پۀ لاس مې نۀ کړۀ   ~ اوس بۀ ديار غېږې له ځم تش مړوندونه
بنګړي نيم پورته که نيم ښکته   ~ چې پۀ خالي مړوند دې سر ولګومه
بنې بنتون راباندې تېر شو   ~ زۀ ددوزخ دلمبوڅۀ پروالرمه
بڼ له راځه زۀ مخ کې ولاړم   ~ ما سرې مڼې داننګو کرلې دينه
بوټي راټول که اورپرې بل که   ~ زمونږ دستوردی پۀ رڼا خولۀ درکومه
بوټی خونه يم چې لمبه شم   ~ دعشق پۀ اور مې غوښې ورو،ورو وريتومه
بوډا بۀ هېچېرې ياد نۀ کړم   ~ بوډاچې ځان تياروي سبا بۀ وينه
بورابلبل ته پۀ ژړا شو   ~ چمن خزان شواوس بۀ دواړه سره ځونه
بورابۀ خدای پۀ ګلو موړ که   ~ باغوانه ستانيمګړی نيت مې ژړوينه
بورابۀ ولې ژړانه که   ~ خزانه تا چې پۀ ګل وکړل چپاونه
بورابۀ ولې کوکې نۀ کا   ~ چې يې خپل ګل دبل پۀ لاس کې وليدنه
بورا پۀ ګل کې رنځورپروت ؤ   ~ پاڼه پکې ورته وهي چې جوړبۀ شينه
بورا پۀ پت بې پته نۀ ؤ   ~ خزان پۀ ځان کړ ځکه بېل له ګله شنه
بورادګل پۀ غوټۍ ناست دی   ~ خزان پۀ راغی پۀ ارمان ترې والوتنه